In het paradijs

Lieve mensen,

Ik bevind me momenteel in het paradijs. Sufers Paradise wel te verstaan. Zoals de naam al doet vermoeden is het hier de hemel op aarde voor alle surffreaks. Je moet Surfers echt een keer gezien hebbben voordat je gelooft hoe het er uit ziet....

Een hele lange aaneengesloten rij van flats en apartementgebouwen van wel 50 verdiepingen recht aan het strand siert de kustlijn van Surfers. Het is net Miami in Australie. Je moet ervan houden, maar ik vind het allemaal een beetje te commercieel. Het staat echt in schril contrast met de andere plaatsen aan de oostkust, die veel kleinschaliger en laid back zijn. Surfers is meer zoals Salou en Lloret de Mar. Maar ja, das ook weer eens wat anders.

Alhoewel ik in het paradijs ben, ben ik helaas niet in staat om te surfen. Heb namelijk een ooginfectie opgelopen tijdens mijn laatste trip naar Frasier Island. Frasier Island is het grootste zandeiland ter wereld en licht een 45 minuten varen voor de kust van Australie. Tevens is Frasier Island een van de weinige plekken waar dingo's (soort van wilde hond die erg gevaarlijk uit de hoek kan komen wanneer je het verkeerd behandeld....)nog in het wild leven. We kregen dan ook uitvoerige instructies over hoe te handelen als je een dingo zag en wat te doen en vooral niet te doen. De enige manier van transport op het eiland is door middel van 4 wheel drives omdat er geen verharde wegen zijn en de binnenlandse routes erg zanderig en hobbelig zijn (je moet het ervaren hebben om te zien hoe erg het is). We hebben samen met 6 andere mensen een 4WD gehuurd en zijn voor 3 dagen het eiland gaan verkennen. Het was erg mooi en erg zanderig.

Helaas voor ons zette de trend van de afgelopen tijd ten aanzien van het weer zich voort op onze eerste dag. Regen bedorf de prachtige stranden en we waren genoodzaakt te rijden in de regen, onze tenten op te zetten in de regen, te koken in de regen, te drinken in de regen en te slapen in de regen. Maar dat mocht de pret echter niet drukken. Het is echt zo ontzettend gaaf om met een auto met 80 kmph over het strand te racen en de vele oneffenheden en waterstromen (creeks) te ontwijken. Er werd heel wat afgeschud in de auto.

De 2e dag was het weer gelukkig beter gezind en konden we zowat zon bespeuren aan de horizon. Wat hebben we daar lang om moeten wachten. Eindelijk was ie er! Het eiland was meteen een stuk mooier bij zonlicht en we hebben een aantal prachtige plekken bezocht. Helaas hebben we geen tijgerhaaien gezien omdat we ons verslapen hadden en deze alleen heel vroeg in de ochtend dicht aan de kust te bewonderen waren. Na wederom een lange dag scheuren over het strand en het bezoeken van een aantal meren op het eiland, hebben we onze tenten opgezet op het strand. Dit was het echt kamperen. Ondertussen zat het zand op plekken waarvan ik niet eens wist dat je daar zand kon hebben, maar das ook weer eens wat anders. Na gekookt te hebben (uiteraard met de nodige hoeveelheid zand tussen ons voedsel) werd het langzamerhand donker. Na een tijdje bij elkaar gezeten te hebben kwam de eerste dingo ons kamp inspecteren. De eerder gegeven instructies werden compleet genegeerd en de foto cameras massaal ter hand genomen. Na een aantal foto's had de dingo het wel gezien en ging weer verder. Dit tafereel herhaalde zich ongeveer 10 keer totdat we moe waren en onze tenten op zochten. De volgende ochten vonden we allemaal dingo sporen rondom onze tenten.....

De laatste dag op Frasier Island was wederom een zonnige. We bezochten het prachtige Lake McKenzie met zijn helder blauwe water en witte stranden. Helaas had ik tegen die tijd al last gekregen van mijn oog. Een kleine portie van de ongelooflijke hoeveelheid zand op het eiland had zijn weg gevonden naar mijn oog. En om de een of andere reden was dit niet prettig. Pijnlijke en tranende ogen waren het gevolg. Aangezien er geen medicische voorzieningen waren op het eiland, moest ik me groot houden voor een tijdje. Toen we echter aan het eind van de middag weer terugkwamen op het vaste land, waren alle winkels al gesloten omdat het zondag was. Die avond heb ik gehuild zoals ik nog nooit gehuild heb (met één oog wel te verstaan) en ben ik maar vroeg naar bed gegaan met een flinke hoeveelheid paracetamol om mijn hoofdpijn enigszins te verminderen. De volgende ochtend moest ik echter al weer om 5.30 uur op om de bus te nemen naar Surfers. Tijdens mijn tussenstop in Brisbane tegen een uur of 12.00 kon ik pas op zoek naar een apotheek voor een middeltje. Heb inmiddels oogdruppels en gebruik ze nu 2 dagen en het gaat al beter. Hopelijk ben ik er snel van verlost.

Steven en ik heb hebben trouwens besloten om verder alleen te reizen. Ik wil namelijk mijn duikbrevet gaan halen in Byron Bay (mijn volgende stop) en hij is niet echt into diving. Dus zijn onze wegen gescheiden sinds gister. We zien elkaar over 2 weken in Melbourne weer en wie weet misschien wel eerder.

Morgen vertrek ik weer uit deze gekke plaats en ga ik naar Byron Bay. Dit is de plaats waar Annewil het grootste gedeelte van haar Australie tijd heeft doorgebracht bij het bedrijf waar ze stage liep. Ik ben van plan ongeveer 6 in Byron Bay te blijven aangezien ik hier mijn duik certificaat wil halen. Als mijn oog wat beter is ga ik ook maar even een surflesje meepakken. Want een trip naar Australie zonder surfen, is als Bassie zonder Adriaan (oncompleet dus!)

Het beste allemaal en tot spreeks!

Cya!