Rescue diver unable to rescue himself....

Lieve vriendjes, vriendinnetjes, familie, bekenden, vage bekenden, en mensen die toevallig in mijn e-mail lijst stonden en dus ook dit kunnen lezen,

Bij deze de laatste update van mijn avonturen uit Zuid-Oost Azie. Vanavond vlieg ik namelijk weer terug naar het altijd gezellige Amsterdam. Maar niet voordat ik jullie verslag heb gedaan van (er van uitgaande dat jullie hier behoefte aan hebben) mijn avonturen als rescue diver en mijn kennismaking met de niet zo plesante en giftige fauna van Maleisie.....

Aangekomen in Kuala Lumpur na mijn hals-over-kop-naar-Bangkok vlieg avontuur, had ik besloten dat ik Rescue Diver wilde worden. Dit is de volgende stap op de PADI ladder naar uiteindelijk Dive Master. Als Rescue Diver ben je in staat jezelf en ook andere duikers in nood te helpen en waar nodig te reanimeren etc. Niet alleen erg boeiend, maar ook nog eens erg handig en maatschappelijk verantwoord! De Perhentians stonden hoog op mijn verlanglijstje, maar na een snelle weervooruitzicht scan vanuit KL, zagen de voortuizichten er niet heel erg goed uit. Toen maar besloten weer naar Tioman te gaan (waar men beloofde dat de zon wel heerlijk zou schijnen) en na mijn course alsnog de Perhentians aan te doen. De course was best intens. De eerste dag heb ik me suf geoefend op mond-op-mond beademing en CPR op een plastic pop, het aanleggen van allerlei soorten verbandjes en het leren over giftige en andere soorten ongein oceaan leven dat het anders zo aangename duiken ineens een stuk ongenaamer kan maken (alhoewel ik achteraf wellicht beter over het gespuis op het land had kunnen leren...). Na de nodige theorie over verschillende soorten reddingsmethodes te hanteren in nog meer verschillende soorten situaties, moest er natuurlijk ook geoefend worden. Erg leuk.....

Zeker als je (gespeelde) slachtoffer de Dive Master in Training is van de duikschool. Een ietwat gezette (lees: 120 kg wegende) Amerikaan. Een erg aardige gast, daar niet van, maar iets minder plesant als je hem moet redden onder water en vervolgens een paar honderd meter naar de boot of kust moet slepen. Maar al met al erg goede oefening. Die avond een erg geslaagde bbq gehad met de nodige alcholische versnaperingen, waardoor de volgende dag het duiken iets rustiger aan werd gedaan (mijn instructor was wel zo meegaand en had ook een goede kater ;-))

Na de 3e dag en de nodige goed doorlopen scenario's besloot ik maar even voor een rustgevende wandeling te gaan door de in grote hoeveelheid aanwezige jungle op het eiland om alle hectiek van de dag te laten bezinken. De als rustgevende wandeling ingezette tocht eindigde uiteindelijk als pijnvolle hinkeltocht terug naar mijn hostel. Onderweg voelde ik een steek in mijn voet en zag een ongeveer 10cm groot insect wegvliegen. Bij aankomst in mijn hostel adviseerde de staf daar om toch maar even naar de medical faciltity op het eiland te gaan. Ach ja, zij zullen wel meer verstand hebben van al dat gespuis hier op het eiland dacht ik en besloot hun goede raad maar op te volgen.

Aangekomen in het wit met een rood kruis erop geschilderde hutje, moest ik mijn beste Engels met Maleisisch accent (want normaal Engels verstaan ze echt niet....) uitleggen wat er gebeurt was. Na het nodige overleg tussen de (overigens erg gediplomeerd uitziende... not!) dokters werd besloten me een tegengif in te spuiten en me pijnstillers en nog meer tabletten met tegengif mee te geven. Aangezien de pijnstillers nogal heftig waren viel ik al redelijk abrupt in slaap en werd de volgende dag wakker met een wat zich op het eerste gezicht aandeed als een best gezond uitziende voet. Volg goede moed (niet voet) ging ik op weg voor de wandeling naar de duikschool. Daar eenmaal aangekomen was mijn voet zo dik als (ja als wat eigenlijk.... in ieder geval erg opgezwollen). Zat dus toch niet helemaal goed. Maar weer even naar de dokter geweest en het voorgeschreven medicijn is een van de ergste die ik ooit heb moeten opvolgen: rust.......

Daar zit je dan op een tropisch eiland, waar de enige bezigheid naast duiken een beetje op het strand hangen is. Maar aangezien de weergoden op Tioman ook minder gestemd waren, viel dat ook zwaar tegen. Na 1,5 dag rust toch maar weer besloten op mijn cursus te hervatten. Moest nog 2 scenario's voltooien en toen bleek dat mijn voet in de flipper paste (wie de flipper past, trekke hem aan...), maar snel het water in gegaan to get it over with. Na een vermoeiende dag (mijn GROTE Amerikaanse vriend was nog steeds het slachtoffer) uiteindelijk mijn rescue diver course met goed gevolg afgesloten! De volgende stap is Dive Master, maar daar moet iets meer tijd uitgetrokken voor worden (en dan moeten er ook nog eens geen onaangename tropische insectenbeet verassingen tussendoor komen). Wellicht bij de volgende baanwisseling ;-)

Maar door alle vertraging was er helaas geen tijd meer over om naar de Perhentians te gaan. Alhoewel dat toch een van de hoogtepunten van mijn reis had moeten worden. Maar ja, ik trooste mezelf met de gedachte dat ik al heel wat prachtige eilanden met hagelwitte stranden en azuurblauw water had gezien. En nog beter, een goede reden om weer keer terug te keren naar Maleisie!!!

Nu mijn laatste dag in Singapore. En alhoewel mijn eerste indruk van de stad niet erg denderend was (zie vorig bericht), heb ik mezelf toch nog maar een keer over mijn hart gestreken en besloten met een positieve insteek deze laatste dag te beleven ;-) Ik wil jullie bedanken voor alle leuke reacties (ze hebben me er echt doorheen gesleept in de moeilijke tijden van.... rust) en hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhaaltjes. Bij genoeg animo zal ik ze bundelen in pocketformaat en zijn ze te koop bij de betere boekhandel ;-)

Hopelijk tot snel (ergens). Wederom een ferme handdruk, een innige omarming, of welbedoelde kus voor degene die daar behoefte aan heeft.

Cheers!