Sky- en scuba diven

Lieve mensen,

Ik heb het overleefd! Ik ben van 5 kilometer hoogte uit een vliegtuig gesprongen en ik ben in staat om het na te vertellen! Het was echter een close call.....

We werden \'s ochtends om 7.30 uur opgehaald uit ons hostel in Cairns. Het was ongeveer 2 uur rijden naar Mission Beach waar we zouden springen. Het was een beetje regenachtig en toen we daar tegen een uur of 10 waren, lag het hele \'springschema\' op op zijn gat. Er was toen al een vertraging van een uur. Aangezien het een beetje bleef regenen hebben we uiteindelijk tot 15.00 moeten wachten voordat we naar het vliegveld gingen. Daar wachtte een heel klein, krakemikkig vliegtuigje waar we met zijn 4en (Steven, ik en 2 instructeurs) achter ingepropt werden. Het klimmen naar 5 km duurde ongeveer 25 minuten waardoor we uitgebreid de tijd hadden om even van de omgeving te genieten. Het was wel redelijk bewolkt, maar we hadden toch een prachtig uitzicht over de kust, het regenwoud en het Greet Barrier Reef. Toen we op ongeveer 5 km waren gingen het deurtje van het vliegtuig open. De koude lucht stroomde binnen en het was redelijk chili aangezien we gewoon in onze korte broek en t-shirt zaten. Toen was het moment daar. Aangezien Steven bij het deurtje zat moest hij eerst springen. Daarna was het mijn beurt. Het is echt een heel raar gevoel wanneer je je beide voeten op de stang buiten het vliegtuig plaats waar de banden aan zitten. Vervolgens telt de instructeur af en duwde hij je als het ware uit het vliegtuig (met zichzelf erbij natuurlijk). Wat dan volgt is echt onbeschrijfelijk. Je voelt je even superman. Je vliegt met 200 km per uur richting aarde! Aangezien we midden in de bewolking zaten zag je niet waar we naar toe gingen (naar beneden uiteraard) en dat was wel jammer. Na ongeveer een minuut vrije val trok de instructeur de parachute open en schoten we met een schok omhoog. Plotsteling kreeg ik het erg koud en werd ik nat. Wat bleek, er was opeens een tropische strom op komen zetten waar we midden inzaten. We moesten dus zo snel mogelijk naar beneden anders zo de storm ons meesleuren naar open zee en daar wil je niet landen (haaien, dodelijke kwallen en andere ongein). Na wat gestuntel en geslinger stonden we binnen een minuut aan de grond. Zeiknat en ongeveer een kilometer van waar we zouden moeten landen. We hebben het hele stuk terug gelopen over het strand door de zeikende regen. Maar ja, das ook weer eens wat anders...... Na onze vlucht zijn alle andere sprongen afgelast wegens het slechte weer (gek he?). Met een warme handdoek om zijn we vervolgens weer in het busje gestapt richting ons hostel in Cairns. We hebben die avond wat gegeten en gedronken met wat andere lui en zijn die nacht op de bus gestapt richting Arlie Beach.

Na een busreis van 10 uur kwamen we tegen de middag aan in Arlie Beach, de toegangspoort tot de Whitsunday Islands (WSI) De WSI is een eilanden groep voor de kust met hemelse witte stranden en prachtig blauw water(althans dat zou het moeten zijn). We hebben daar een hosteltje geboekt en een trip naar de WSI. De volgende ochtend vertokken en toen zag alles er nog goed uit. Een beetje zonnen op het dek van de zeilboot is niet verkeerd. Maar toen sloeg het weer opeens om. Regen, harde wind: eigenlijk gewoon storm. Een bezoekje aan Whiteheaven Beach (op de plaatjes is het, zoals de naam al zegt, zo wit als de hemel) was niet zo als we hadden gehoopt. Wat kan het weer toch veel verpesten. We hebben de rest van de dag een beetje op en in de boot doorgebracht. Was wel gezellig, maar niet waar we voor gekomen waren natuurlijk. Wat ook nog een leuke bijkomstigheid was, was dat de boot niet heel erg nieuw meer was dus nog al wat lekken vertoonde. En ik sliep precies onder een van deze lekken. Je kan al begrijpen dat ik niet heel erg veel slaap heb genoten, aangezien er constant regendruppels om mijn hoofd en benen vielen. Maar ja, das ook weer eens wat anders.....

De volgende ochtend was het weer ietje beter. Dat betekent het was droog! Ik heb wederom een scuba dive gedaan en het was wederom prachtig. Ik heb Nemo gezien en gefotografeerd met onderwatercamera. Jammer genoeg geen haaien gezien, maar je kunt niet alles hebben. Ik zit er sterk aan te denken om nu echt een duik cursus te gaan volgen. De dag wederom doorgebracht met een beetje hangen op en rondom de boot en slapen in de regen. De volgende dag hebben we nog een wandeling ondernomen naar een waterval op een van de eilanden, maar tijdens deze wandeling belanden we uiteraard weer in de regen. Wat wel een voordeel was van dit ongure weer, was dat de zee echt wild werd. Ik hoop dat jullie de film de Perfect Storm hebben gezien, want in zulke golven en winden heb ik mij ook bevonden. Het hele schip zwiepde van de ene naar de andere kant en je moest je echt goed vast houden om er niet af te vallen. Was echt een belevenis en ook weer eens wat anders....

Na terugkomst heb ik ongeveer een half uur onder de douche gestaan aangezien we niet konden douchen op de boot. Was echt nodig want op de boot was de stank niet te harden. Met 18 mensen 3 dagen in een een hele kleine hut zonder douche, dat gaat behoorlijk onfris ruiken. We zijn gister met de mensen van de trip wat gaan eten en wezen stappen. Was wederom erg gezellig.

Vanavond vertrekken we met de bus naar Hervey Bay, alwaar we Frasier Island gaan bezoeken. Dat is het grootste zandeiland ter wereld en is alleen te bezichtigen in een 4WD. Dat word dus lekker crossen over het strand. Kijk er erg naar uit. Alleen hopen dat het weer deze keer een beetje meezit.....

Al met al is het heer dus (om Ursul de Geer te quoten) \'fantastisch\' ondanks het iets tegenzittende weer. Maar ja, das ook weer eens wat anders....

Tot snel!
See ya!